Een bijzonder boek, voor mij extra speciaal

Het is een echte Stephen King, dat zegt natuurlijk al veel.
Sommige schrijvers, zoals Stephen King, hebben echt een gave, je wordt enorm meegezogen in het verhaal zodat het lezen geen enkele inspanning kost, je vergeet bijna dat je leest, voor je het weet ben je 100 bladzijdes verder. En enkele uren, dat ook.
Dat het lezen zo weinig inspanning kost, is voor mij reden om zo min mogelijk over de plot te vertellen.
Er gebeurt erg weinig in het verhaal, het speelt in een kamer, de hoofdpersoon, een vrouw, verlaat de kamer niet. Haar man is er ook, maar hij zwijgt in alle talen, sterker nog, hij haalt zelfs geen adem. Af en toe is er een hond, met honger, verder is de vrouw alleen. Ze is alleen met al haar gedachten en vooral met haar herinneringen. Maar vergis je niet, het is echt een boeiend boek.
Wel verdient het een kleine waarschuwing, die herinneringen kunnen de lezer enorm triggeren. Dat is iets waar ik veel last van had. Bij mij brak dit boek door alle muren die ik in mezelf had opgebouwd. Tijdens het lezen maar ook in de weken erna bleven mijn eigen herinneringen mij overspoelen.
Dat neem ik het boek of de schrijver natuurlijk niet kwalijk, ik had het boek immers tijdig kunnen wegleggen.
Al is dat wel moeilijk als een boek zo fijn leest. Bovendien ging ik al snel na dit boek in therapie. Dit boek heeft voor mij echt de weg naar herstel geopend, na de therapie ik begon te leven in plaats van te overleven. Zonder twijfel hadden de herinneringen mij zonder dit boek ook wel ingehaald, maar pas veel later. Dan had ik veel kostbare jaren vergooid.
Onlangs begon ik zelf te schrijven, voor mijzelf, om mijn verleden te verwerken. Maar later, net als Stephen King begon ik ook fictie te schrijven, uit liefde voor de lezer. Ooit hoop ik zo goed te worden als hij, iets te schrijven dat mensen net zo raakt als dit boek mij heeft geraakt. Zodat ik iets terug kan geven van wat dit boek mij heeft gebracht.