Fijn om samen met je kind te lezen, als het nodig is.

Het is een kinderboek, maar geen gewoon kinderboek. Het is een boek om samen het iemand te lezen, met iemand die veilig en vertrouwd is. Maar als zo iemand er niet is, dan kan het natuurlijk ook alleen.
Voor een volwassene is het ook fijn om te lezen, gewoon zoals ik dat deed, samen met mijn innerlijk kind op de bank.
De toon van het boek is overal even warm, vriendelijk en geduldig, het leest als een warm bad.
Dat helpt de volwassene die met je meeleest heel erg goed, om net zo warm, kalm en geduldig te zijn.
Op een prettig tempo, kom de lezer langzaam tot de kern. Met allemaal leuke opdrachten tussendoor, waarbij je ook mag tekenen! In het boek, of misschien liever op een blaadje, dat kan natuurlijk ook. Dan kun je het boek daarna immers nog aan iemand anders geven, een ander kind dat het nodig heeft.
Het boek gaat over trauma. Sommige mensen denken bij dat woord dat het gewoon om iets vervelends gaat.
Maar bij trauma gaat het echt om iets heel erg. Dat verschil wordt op een fijne manier uitgelegd, voor sommige kinderen is die uitleg misschien een beetje confronterend. Als je iets heel ergs hebt meegemaakt, dan kunnen er misschien herinneringen komen, wat heel akelig is. Daarom is het ook beter als er een volwassene meeleest. Zodat je dan niet alleen bent.
Ook wordt er uitgebreid stilgestaan bij de window of tolerance, in het boek heet dat het raampje, wat veel prettiger klinkt.
Aan de bovenkant ben je boos of zo bang dat je eigenlijk weg wilt rennen, als dat kan tenminste.
Aan de onderkant ben je stil, alsof je jezelf hebt uitgezet.
Daarom wil je daar liever tussen blijven, veilig in het groene raampje, waar het fijn is.

Ik vond het een erg fijn boek, een belangrijk boek.
Belangrijk, voor elk kind dat iets heel ergs meemaakt.
Om samen met iemand die veilig is te lezen, of anders alleen, als je zo iemand niet kent.

Dank je wel Eva!