We zijn allemaal mensen. Aan deze kant van de Atlantische oceaan en aan de andere kant.

Deze quote vat voor mij het boek de bloemendochters goed samen. Na de dood van haar grootouders stuit Dalia op een brief van haar oma aan haar vader. Haar vader die ze nooit gekend heeft en in Mexico woont. Dalia haar moeder overleed vlak na haar geboorte en heeft ze daarom nooit kunnen vragen naar haar vader. Deze brief biedt een opening.

Met enkel een naam trekt Dalia naar Mexico op zoek naar haar roots. Dalia ontmoet al snel de Mexicaanse Pablo en zijn huisgenoten Estalla en Ruben. Zij helpen haar met het uitvinden van wat er gebeurt is met haar moeder in Mexico jaren eerder. Ook helpen zij Dalia de Mexicaanse cultuur en haar roots verkennen.
Tevens lezen we het avontuur van Camellia de moeder van Dalia. Zij vetrok met een scholar ship naar Mexico om de archeologische vindplaatsen nader te bestuderen.

Het verhaal begon wat lastig omdat Tessa Collins alle 'bloemendochters' wilde voorstellen. De stamboom in de voorkant van het boek hielp hier wel bij, maar toch waren het veel personages in een keer. Toen eenmaal het verhaal van Dalia en het verhaal van Camellia op gang was las het zo weg.

Naast dat de ondertitel nieuwsgierig maakte (5 zussen, 5 werelddelen) vond ik dit eerste deel erg interessant. Camellia ging op reis voor de archeologie. Dit is erg herkenbaar voor mij, ook al heb ik wat archeologie betreft een andere interesse. De personages zijn goed beschreven. Dalia vind ik ern sterke dapper vrouw, haar zoektocht naar haar roots is te snappen maar ook wat impulsief. Enkel een naam en je vertrekt naar de andere kant van de wereld, daar is lef voor nodig.