Overdonderend

Getriggerd door het feit dat A.H.J. Dautzenberg "Bloedblaren" omschrijft als een literaire battle tussen Alex Boogers en Marieke Lucas Rijneveld begonnen in het nieuwste werk van de mij nog onbekende Naomi Rebekka Boekwijt. En wat heeft hij ontzettend gelijk!
In beginsel denk je wat een ontzettend sterke vrouw die haar zaakjes goed op orde heeft. Werkzaam bij een bouwbedrijf en privé een bouwval van een boerderij gekocht die ze zelf aan het renoveren is. Maar bovenal intens beoefenaar van CrossFit (een vorm van fitness die gewichtheffen, atletiek en gymnastiek combineert. Uit te voeren in een zo hoog mogelijke intensiteit en zo snel mogelijk).
Het boek beschrijft een (belangrijk) jaar uit haar leven opgedeeld in maanden. Elk hoofdstuk/maand begint met de omschrijving van een CrossFit training. Of je nu wel of niet bekend met de sport, Boekwijt legt op een heldere manier uit hoe ze de trainingen ondergaat en wel in zo'n vorm dat je het gevoel hebt werkelijk in dezelfde sporthal (CrossFit box) te staan. Je ruikt de kalk- en zweetlucht die er rondwaart en voelt de bassen van de begeleidende muziek. Helemaal kapot gaat ze vervolgens thuis verder met de renovatie van haar huis.
Al snel blijkt dat achter dit masker een grote pijn schuil gaat, die ze al haar hele leven met zich meedraagt. Haar verleden wordt langzaam uit de doeken gedaan: een moeder die er vlak na de haar geboorte vandoor gaat en een achterblijvende vader die er wel was maar eigenlijk vooral niet. Altijd aan het werk en nooit thuis. En die haar vooral niet begreep en niet in bescherming nam:
"Mijn moeder wilde mij niet, gooide mij weg voor een ander kind, met een andere man. Mijn vader wilde mij ook niet, maar hij nam de last op zich. Zo was er altijd iemand in de buurt die van hem houden wilde, en op wie hij de woede om zijn eigen tekortkomingen kon botvieren."
Tel daarbij de ontelbare verhuizingen. Dit gecombineerd met pesterijen op de diverse scholen zorgt voor een fragiel, gebroken meisje die in haar tienerjaren meerdere malen moet worden opgenomen en die niemand om haar heen meer vertrouwt. In haar latere leven blijkt dat ze haar werk, renovatie en trainingen vooral gebruikt om zo afgemat te raken dat ze een beetje kan slapen, anders heeft ze geheid nachtmerries. Maar hoe hard ze zichzelf fysiek ook afbeult en die aloude pijn in de renovatie en trainingen probeert te (ver)stoppen het valt niet los te schudden:
"...En die zweeft nu met mij mee, als een zeepbel in dit andere leven. Hij glanst vochtig van verdriet, ziet bont en blauw met die regenboogkleuren, ik hoef er maar in te prikken en hij spat uit elkaar."
Hoe moeilijk ook ze komt op een punt dat ze haar oude dagboeken uit haar tienerjaren waarin ze opgenomen werd voor het eerst opent. Dit zorgt voor enorme terugvallen maar gaandeweg zorgt dit ook dat ze zich meer openstelt voor andere mensen, mensen die haar willen ondersteunen en haar vooral nemen zoals ze is. Wat ze durft te accepteren. Daarnaast durft ze zichzelf ook meer te accepteren. Ze zal moeten blijven vechten om te leven en dat doet ze heel goed en dat fluistert ze uiteindelijk ook tegen zichzelf.

Ik ben echt overdonderd door de mooie stijl die ze gebruikt. Prachtige omschrijvingen van haar boerderij en tuin die haar woonplek tot leven brengt. Maar vooral ook de rauwe stijl waarin ze haar gevecht opschrijft, niet tranen trekkend maar gewoon zoals het is. Keihard, net als Alex Boogers! Hij schrijft (of zoals hij het zelf noemt: ramt het uit zijn toetsenbord) tegen zijn demonen en ik denk dat dit ook voor Naomi Rebekka Boekwijt geldt.