Lezersrecensie
Nederhorror/SF
In ‘Kolos‘ van Roel Haanen staat een groot vervallen flatgebouw centraal. Evenals diens bewoners, voelt het gebouw armoedig en duister aan. Het gebouw is omgeven door onverklaarbare gebeurtenissen.
Wie heeft het ooit gebouwd en wat heeft het één met het ander te maken?
‘Kolos‘ is geschreven vanuit verschillende perspectieven. Hierdoor volgen we verschillende verhaallijnen. We lezen afwisselend vanuit Laura, Sharon, Tom, Karin, Barry en de kwartiermaker. Naast deze perspectieven vinden we delen van krantenartikelen.
Deze vormgeving maakt het boek dynamisch, maar het zorgt ook voor wat onduidelijkheid en afstand.
Roel Haanen schrijft beeldend en heeft een fijne schrijfstijl. Zijn grafische beschrijving van horror elementen vond ik geweldig.
Ondanks dat bleef de bedoeling van het verhaal voor mij onduidelijk.
Het is een mix van horror en sciencefiction, wat veel potentie heeft, maar het geheel voelt rommelig. Vooral de wisseling van perspectieven versterkten dit gevoel.
Sommige gebeurtenissen leken vooral bedoeld om te choqueren, zonder echt iets aan het verhaal toe te voegen. Ditzelfde geldt voor enkele perspectieven. Daardoor miste ik binding met het verhaal en de personages en kon ik me niet goed inleven.
Naarmate het verhaal vorderde, werd duidelijk dat enkele verhaallijnen een verband met elkaar hadden. Maar de uitwerking hiervan was voor mij te warrig.
In het laatste deel van het boek wordt er een flinke tijdsprong gemaakt (2023 tot 2037). Dit had een interessante toevoeging kunnen zijn, maar door de manier waarop het is uitgewerkt, werd het eerder verwarrend dan verhelderend. Hierdoor voelde het voor mij alsof het verhaal uit te veel losse elementen bestond en niet echt samenkwam.
Met meer focus op drie specifieke personages en een duidelijke verhaallijn had ‘Kolos‘ sterker kunnen zijn. Het idee achter het boek is interessant, en Roel Haanen kan absoluut goed schrijven, maar de uitwerking miste voor mij spanning en samenhang.
Het plot kwam wat mij betreft dan ook niet lekker uit de verf en ook het einde gaf mij niet het gewenste gevoel van onbehagen.
Conclusie
‘Kolos‘ was niet helemaal het verhaal waarop ik hoopte.
Het was een mix tussen horror en science fiction en alhoewel ik enkele passages en het idee erachter absoluut interessant vond, begon de uitwerking mij tegen te staan.
Roel Haanen heeft zich in mijn ogen teveel op te verschillende dingen gefocust waardoor de samenhang naar de achtergrond verdween. Hierdoor voelde het verhaal rommelig aan.
Daarnaast waren er voor mij gewoonweg te veel personages die een podium kregen. Er was daardoor weinig verdieping en ik kon niet met hen meeleven.
Laura en Sharon hadden een heel sterk duo in dit verhaal kunnen zijn, maar door de chaotische gebeurtenissen eromheen verdwenen ze naar de achtergrond.
De grafische beschrijvingen waren wel een sterk punt.
Kortom: ‘Kolos‘ had een originele insteek, maar ik had qua uitwerking graag iets anders gewild om het echt te kunnen voelen en ervaren.
Wie heeft het ooit gebouwd en wat heeft het één met het ander te maken?
‘Kolos‘ is geschreven vanuit verschillende perspectieven. Hierdoor volgen we verschillende verhaallijnen. We lezen afwisselend vanuit Laura, Sharon, Tom, Karin, Barry en de kwartiermaker. Naast deze perspectieven vinden we delen van krantenartikelen.
Deze vormgeving maakt het boek dynamisch, maar het zorgt ook voor wat onduidelijkheid en afstand.
Roel Haanen schrijft beeldend en heeft een fijne schrijfstijl. Zijn grafische beschrijving van horror elementen vond ik geweldig.
Ondanks dat bleef de bedoeling van het verhaal voor mij onduidelijk.
Het is een mix van horror en sciencefiction, wat veel potentie heeft, maar het geheel voelt rommelig. Vooral de wisseling van perspectieven versterkten dit gevoel.
Sommige gebeurtenissen leken vooral bedoeld om te choqueren, zonder echt iets aan het verhaal toe te voegen. Ditzelfde geldt voor enkele perspectieven. Daardoor miste ik binding met het verhaal en de personages en kon ik me niet goed inleven.
Naarmate het verhaal vorderde, werd duidelijk dat enkele verhaallijnen een verband met elkaar hadden. Maar de uitwerking hiervan was voor mij te warrig.
In het laatste deel van het boek wordt er een flinke tijdsprong gemaakt (2023 tot 2037). Dit had een interessante toevoeging kunnen zijn, maar door de manier waarop het is uitgewerkt, werd het eerder verwarrend dan verhelderend. Hierdoor voelde het voor mij alsof het verhaal uit te veel losse elementen bestond en niet echt samenkwam.
Met meer focus op drie specifieke personages en een duidelijke verhaallijn had ‘Kolos‘ sterker kunnen zijn. Het idee achter het boek is interessant, en Roel Haanen kan absoluut goed schrijven, maar de uitwerking miste voor mij spanning en samenhang.
Het plot kwam wat mij betreft dan ook niet lekker uit de verf en ook het einde gaf mij niet het gewenste gevoel van onbehagen.
Conclusie
‘Kolos‘ was niet helemaal het verhaal waarop ik hoopte.
Het was een mix tussen horror en science fiction en alhoewel ik enkele passages en het idee erachter absoluut interessant vond, begon de uitwerking mij tegen te staan.
Roel Haanen heeft zich in mijn ogen teveel op te verschillende dingen gefocust waardoor de samenhang naar de achtergrond verdween. Hierdoor voelde het verhaal rommelig aan.
Daarnaast waren er voor mij gewoonweg te veel personages die een podium kregen. Er was daardoor weinig verdieping en ik kon niet met hen meeleven.
Laura en Sharon hadden een heel sterk duo in dit verhaal kunnen zijn, maar door de chaotische gebeurtenissen eromheen verdwenen ze naar de achtergrond.
De grafische beschrijvingen waren wel een sterk punt.
Kortom: ‘Kolos‘ had een originele insteek, maar ik had qua uitwerking graag iets anders gewild om het echt te kunnen voelen en ervaren.
2
Reageer op deze recensie
