Zwarte zomer

6 jaar geleden : Jared Keaton, een uiterst charmante en hoogst intelligente sterrenchef werd schuldig bevonden en veroordeeld voor de moord op zijn dochter Elizabeth. Aan zijn carrière als Michelin chef-kok kwam onherroepelijk en abrupt een einde, terwijl de zaak die in de rechtbank werd voorgelegd zelf behoorlijk 'mager' was. Er was geen direct bewijs, een lijk werd nooit gevonden en de veroordeling werd hoofdzakelijk gebaseerd op de getuigenverklaring van Poe.
Maar dan gebeurt het ondenkelijke : een jonge vrouw strompelt een afgelegen politieafdeling binnen, geeft aan dat zij Elizabeth Keaton is en kan dit staven met onweerlegbaar bewijs.
Is er door toedoen van Poe een onschuldige man veroordeeld? Het zelfvertrouwen van Poe wankelt en steeds radelozer doet hij een beroep op zijn rots in de branding Tilly om hem te helpen deze zaak tot de bodem uit te pluizen.

'Zwarte zomer' is voor mij het tweede boek dat ik lees van M.W. Craven en bevestigt absoluut het schrijverstalent van deze auteur.
Ook dit keer is de titel absoluut passend bij het verhaal, zonder er dieper op in te gaan om spoilers te vermijden. Het boek start met (alweer) met een ijzersterke proloog, waarbij je als lezer onmiddellijk getriggerd wordt om door te lezen en alles over het verhaal te weten te komen. In tegenstelling tot boek 1 waar het verhaaltempo eerder wat lager lag, koos de auteur er deze keer voor om het verhaalritme hoog te houden, wat ik zelf persoonlijk nog een tikkeltje leuker vond. De zaak uit het verleden wordt van bij het begin onder de loep gelegd om de recente nieuwe ontwikkelingen te kunnen verklaren, wat ervoor zorgt dat de lezer telkens een extra puzzelstukje aangereikt krijgt om de puzzel te vervolledigen. De interactie en vriendschap tussen Tilly en Poe is werkelijk 1 van de grote sterktes van deze reeks, ondanks hun verschillen, behandelen ze elkaar met het grootste respect en zorgen hun specifieke karaktertrekjes voor grappige en ontwapenende conversaties. Ze zijn als het ware de yin en yang die elkaar perfect aanvullen.
De vlotte pen van de auteur verhindert dat de lezer het boek ook maar één moment kan wegleggen, het vraagstuk dat Poe dient op te lossen, laat je zelf ook niet meer los. Je blijft je maar afvragen: hoe??? 

Craven slaagt zeker in zijn opzet om de lezer van begin tot einde geboeid te houden door de goede opbouw van het verhaal, de verdere uitwerking van zijn hoofdpersonages en enkele goed geplaatste plottwisten. Een aspect dat ik zelf als thrillerfanaat ook altijd erg waardeer is dat een auteur een 'plausibele en realistische' benadering gebruikt bij het schrijven van het verhaal, zodat ik -ook als is het fictie- nooit als lezer het gevoel krijg dat het 'te ver gezocht is', een kunst die Craven perfect beheerst. 

Wat mij betreft een zeer grote aanrader voor elke thrillerliefhebber, Tilly en Poe hebben ongetwijfeld een plekje in mijn hart veroverd en kunnen dat wellicht bij jou ook!
5⭐️