Lezersrecensie
Blijf hopen!
In 'Maak er iets moois van' beschrijft Julie Gray het levensverhaal van Gidon Lev.
Gidon werd in 1935 geboren in Tsjechië. Hij groeide op in een liefdevol gezin en hield zielsveel van zijn grootouders.
Vlak voor de Tweede Wereldoorlog brak er onrust uit. De familie besloot om naar Praag te vluchten omdat ze dachten dat het daar voor de Joden veiliger was. Ze namen hun koffers, slaapzakken en rugzakken mee. Alleen Gidons driewieler mocht hij niet meenemen. Dit schokte de kleine Gidon zo erg dat tot op de dag vandaag hij het gevoel van wanhoop zich nog herinnert.
In 1939 werden zijn vader en opa opgepakt en weggevoerd. Hij bleef alleen over met zijn mama. Op zesjarige leeftijd werd hij dan ook samen met haar gedeporteerd naar het concentratiekamp Theresienstadt.
Julie Gray beschrijft enkele gruwelijke gebeurtenissen die Gidon nog zich herinnert. Maar al gauw springt zijn verhaal over naar het einde van de oorlog en zijn emigratie naar Amerika...
De cover valt op door de overwegende gele kleur en de mooie zonnebloemen, het geeft de lezer een zomers gevoel. Maar wanneer je beter kijkt zie je de prikkeldraad. Samen met het woord Holocaust verdwijnt al gauw het gelukkig gevoel. Gidons levensverhaal kan je in de cover terugvinden : de Holocaust die hij heeft meegemaakt (= het jongetje en de prikkeldraad) en anderzijds Gidon die iets moois van zijn leven wil maken (= de gele kleur en de zonnebloemen)
Aan het begin van elk hoofdstuk zie je een foto van Gidon in elke fase van zijn leven.
Het verhaal wordt onderbroken door mooie zinnen of gedachten van Gidon : 'In een helder verlichte kamer maakt een kaars niet veel verschil. Maar als die kamer donker is, betekent die kaars alles'.
Ook al leest het boek heel vlot en is de schrijfstijl eenvoudig toch is het een beetje rommelig geschreven. De verschillende fasen van zijn leven worden de hele tijd door elkaar gehaald, het springt van de hak op de tak. De diepgang in het verhaal is ver te zoeken. Ik had gehoopt dat we meer over de tijd tijdens de Holocaust zouden lezen bv hoe zijn naasten het allemaal beleefden. Spijtig genoeg een gemiste kans. Hij is één van de laatste overlevende en net hij kan het best verwoorden aan welke ontberingen ze in het concentratiekamp leden. Misschien is het voor Gidon te moeilijk om over die periode te vertellen.
Met zijn boek heeft Gidon een duidelijke boodschap willen brengen : blijf positief, blijf hopen en maak iets moois van het leven.
'Hoop is geen promotieartikel. Voor Gidon is hoop het leven zelf, en daar valt niets aan af te dingen.'
Gidon werd in 1935 geboren in Tsjechië. Hij groeide op in een liefdevol gezin en hield zielsveel van zijn grootouders.
Vlak voor de Tweede Wereldoorlog brak er onrust uit. De familie besloot om naar Praag te vluchten omdat ze dachten dat het daar voor de Joden veiliger was. Ze namen hun koffers, slaapzakken en rugzakken mee. Alleen Gidons driewieler mocht hij niet meenemen. Dit schokte de kleine Gidon zo erg dat tot op de dag vandaag hij het gevoel van wanhoop zich nog herinnert.
In 1939 werden zijn vader en opa opgepakt en weggevoerd. Hij bleef alleen over met zijn mama. Op zesjarige leeftijd werd hij dan ook samen met haar gedeporteerd naar het concentratiekamp Theresienstadt.
Julie Gray beschrijft enkele gruwelijke gebeurtenissen die Gidon nog zich herinnert. Maar al gauw springt zijn verhaal over naar het einde van de oorlog en zijn emigratie naar Amerika...
De cover valt op door de overwegende gele kleur en de mooie zonnebloemen, het geeft de lezer een zomers gevoel. Maar wanneer je beter kijkt zie je de prikkeldraad. Samen met het woord Holocaust verdwijnt al gauw het gelukkig gevoel. Gidons levensverhaal kan je in de cover terugvinden : de Holocaust die hij heeft meegemaakt (= het jongetje en de prikkeldraad) en anderzijds Gidon die iets moois van zijn leven wil maken (= de gele kleur en de zonnebloemen)
Aan het begin van elk hoofdstuk zie je een foto van Gidon in elke fase van zijn leven.
Het verhaal wordt onderbroken door mooie zinnen of gedachten van Gidon : 'In een helder verlichte kamer maakt een kaars niet veel verschil. Maar als die kamer donker is, betekent die kaars alles'.
Ook al leest het boek heel vlot en is de schrijfstijl eenvoudig toch is het een beetje rommelig geschreven. De verschillende fasen van zijn leven worden de hele tijd door elkaar gehaald, het springt van de hak op de tak. De diepgang in het verhaal is ver te zoeken. Ik had gehoopt dat we meer over de tijd tijdens de Holocaust zouden lezen bv hoe zijn naasten het allemaal beleefden. Spijtig genoeg een gemiste kans. Hij is één van de laatste overlevende en net hij kan het best verwoorden aan welke ontberingen ze in het concentratiekamp leden. Misschien is het voor Gidon te moeilijk om over die periode te vertellen.
Met zijn boek heeft Gidon een duidelijke boodschap willen brengen : blijf positief, blijf hopen en maak iets moois van het leven.
'Hoop is geen promotieartikel. Voor Gidon is hoop het leven zelf, en daar valt niets aan af te dingen.'
1
Reageer op deze recensie