Anders dan anders

Stel; je ontmoet de man van je leven. Jullie komen niet direct samen, maar in de loop van de jaren vergeten jullie elkaar niet en het lot zorgt er voor dat jullie elkaar toch weer tegen het lijf lopen. Jullie levenspaden volgen elkaar een tijd, tot datzelfde lot er voor zorgt dat de man van je leven door een tragisch ongeluk om het leven komt. BAM. Einde toekomst samen. Hebben jullie dan de tijd van je leven gehad? Of heb je spijt? Denk je "wat als"? Of "had ik maar"?.

Zo makkelijk is het boek te omschrijven. Dat is wat Zoë en Ed overkwam.

Zo makkelijk als het boek te omschrijven is, zo makkelijk is het boek ook geschreven. In het begin voelen de zinnen nog wat gekunsteld. Woorden zijn zorgvuldig door Swatman gekozen, haast op een bijna schoolse manier, met de juiste verhouding (bijvoeglijke) naamwoorden. Dat wordt in de loop van het boek beter. En neemt je mee in de wereld van Zoe. Het boek leest gemakkelijk en als lezer voel je goed wat de personages ook gevoeld moeten hebben. Sterker nog, het laat je nadenken. Heb ik vanmorgen wel goed afscheid genomen? Wat als man of kinderen vandaag onder een bus komen, zou ik dan dingen anders hebben gedaan? Had ik ons lot willen veranderen of is het goed zo?

Ondanks dat het een onwerkelijke situatie is, terugkeren in de tijd en de situatie aangrijpen om je toekomst te beïnvloeden, is het een boek dat niet surrealistisch voelt. Het plot komt snel en daarin laat de schrijfster ruimte voor de fantasie van de lezer. Wat zou er nou gebeurd zijn?

Ik had in het begin wat moeite met in het verhaal komen, maar met het verstrijken van de bladzijdes was ik steeds meer benieuwd naar welk deel van hun leven ze over zouden mogen doen. De hoofdstukken zijn kort, maar de schrijfster weet de essentie goed te vangen. Soms zijn veel woorden gewoonweg niet nodig. Af en toe stoorde ik me aan wat stopwoorden van de schrijfster, het ene hoofdstuk is beter uitgewerkt dan het andere en soms weinig uniek, maar het grootste deel van het boek heb ik genoten; drie sterren.