Lezersrecensie
Niet motiverend
Tja, wat moet ik hiervan zeggen…
Het boek leest vlot, maar tegelijkertijd heb ik me er enorm aan zitten ergeren.
Als niet-drinker (of volgens Evi als ‘saaie oude tante die een beetje buiten de boot valt’), was ik benieuwd naar Evi’s motivatie om te stoppen met drinken, wat haar gedachten hierbij waren en hoe ze uiteindelijk een alcoholvrij leven heeft geaccepteerd.
Het grootste deel van dit boek gaat echter over hoe saai het leven zonder alcohol is en dat ze blij zal zijn als deze challenge - ja, challenge - voorbij zal zijn. Het komt over als ‘bekend persoon doet een experimentje en schrijft hier een boek over’. De intrinsieke motivatie ontbreekt en van zelfreflectie lijkt ook weinig sprake.
Verder valt ze continu in de herhaling en gaat ze helaas nooit echt de diepgang in. Wat weerhoudt haar er bijvoorbeeld van om toch weer naar de fles te grijpen op moeilijke dagen? Waarom ziet men alcoholisten als mislukkelingen die hun flessen achter de koelkast verstoppen in plaats van mensen die ziek zijn en hulp nodig hebben? En wat schuilt er eigenlijk nou écht achter haar soberschaamte?
Tegen het eind van het boek slaat Evi ineens om. Het is logisch dat ze hier tijd voor nodig had, maar ik vind het jammer dat ze op dit belangrijke punt van haar project steeds zoveel dagen overslaat in haar dagboek. Haar aanvaarding lijkt voor mijn gevoel hierdoor heel abrupt te verlopen. Ik zou het juist boeiend hebben gevonden als ze dieper was ingegaan op deze fase van haar gedragsverandering in plaats van het ellenlange relaas over hoe saai het nuchtere leven is.
Uiteindelijk focust dit boek zich dus voornamelijk op negativiteit en heel weinig op succes, terwijl Evi nu nog steeds ‘blij alcoholvrij’ is. En dat is heel knap. Desondanks vind ik dat ze een eerlijke inkijk geeft in haar beleving en denk ik dat dit boek voldoende stof tot nadenken geeft over de rol van alcohol in onze maatschappij.
Het boek leest vlot, maar tegelijkertijd heb ik me er enorm aan zitten ergeren.
Als niet-drinker (of volgens Evi als ‘saaie oude tante die een beetje buiten de boot valt’), was ik benieuwd naar Evi’s motivatie om te stoppen met drinken, wat haar gedachten hierbij waren en hoe ze uiteindelijk een alcoholvrij leven heeft geaccepteerd.
Het grootste deel van dit boek gaat echter over hoe saai het leven zonder alcohol is en dat ze blij zal zijn als deze challenge - ja, challenge - voorbij zal zijn. Het komt over als ‘bekend persoon doet een experimentje en schrijft hier een boek over’. De intrinsieke motivatie ontbreekt en van zelfreflectie lijkt ook weinig sprake.
Verder valt ze continu in de herhaling en gaat ze helaas nooit echt de diepgang in. Wat weerhoudt haar er bijvoorbeeld van om toch weer naar de fles te grijpen op moeilijke dagen? Waarom ziet men alcoholisten als mislukkelingen die hun flessen achter de koelkast verstoppen in plaats van mensen die ziek zijn en hulp nodig hebben? En wat schuilt er eigenlijk nou écht achter haar soberschaamte?
Tegen het eind van het boek slaat Evi ineens om. Het is logisch dat ze hier tijd voor nodig had, maar ik vind het jammer dat ze op dit belangrijke punt van haar project steeds zoveel dagen overslaat in haar dagboek. Haar aanvaarding lijkt voor mijn gevoel hierdoor heel abrupt te verlopen. Ik zou het juist boeiend hebben gevonden als ze dieper was ingegaan op deze fase van haar gedragsverandering in plaats van het ellenlange relaas over hoe saai het nuchtere leven is.
Uiteindelijk focust dit boek zich dus voornamelijk op negativiteit en heel weinig op succes, terwijl Evi nu nog steeds ‘blij alcoholvrij’ is. En dat is heel knap. Desondanks vind ik dat ze een eerlijke inkijk geeft in haar beleving en denk ik dat dit boek voldoende stof tot nadenken geeft over de rol van alcohol in onze maatschappij.
2
Reageer op deze recensie