Eén van de betere Montefiore verhalen die ik tot nu toe gelezen heb.

Waar ik in mijn vorig boek ondergedompeld werd in de indoctrinatie van kinderen in Nazi-Duitsland bevond ik mij in mijn laatste boek in het Engelse Dorset. Daar vertoefde ik in Hartington House omringt door een tuin die met veel liefde van een woestenij veranderde in een prachtige Engelse tuin.
Ik vermoed dat ik bij Santa Montefiore niet veel informatie meer moet plaatsen over haar als auteur. Quasi iedereen kent wel haar boeken. Deze keer las ik De Franse Tuinman.
Het verhaal
Miranda komt in Hartington house wonen. Een landhuis dat haar man, David, kocht om samen met de twee kinderen te gaan wonen. Miranda heeft grootse plannen en begint vol enthousiasme maar moet toegeven dat haar groene vingers niet zo groen zijn als ze dacht. Een Fransman, Jean-Paul biedt aan om de tuin in ere te gaan herstellen en in ruil daarvoor wil hij enkel maar in de leegstaande cottage wonen. Die staat op het domein van het landhuis.
Miranda wil de cottage nog vlug proper maken en vind daarbij het dagboek van de vorige eigenares van het landhuis Ava. Ze leest elke avond in het dagboek zonder haar huisgenoten daarvan op de hoogte te brengen. De kinderen werken in de tuin met Jean-Claude en haar man blijft steeds langer in Londen. Miranda wordt meer en meer opgeslokt door de tuin en haar fascinatie de Fransman groeit. Miranda vermoed dat hij een geheim heeft maar wat?
Mijn gedacht
Dit boek bevat twee tijdlijnen. Eentje van eind jaren zeventig met de Ava als hoofdpersoon en een huidige tijd,2005 waar Miranda dan onze hoofdpersoon wordt.
Beide tijdlijnen zijn goed uitgewerkt en hun connectie is natuurlijk het dagboek.
De beeldende manier van schrijven, waardoor ik zo graag haar boeken lees, is hier terug van de partij. De manier waarop ze de omgeving van het landhuis en vooral de tuinen omschrijft is subliem.
Maar aan de andere kant creëert ze een sfeer in dit boek. Een sfeer van intense liefde, het smachten naar een liefde waarvan je weet dat je die niet kan krijgen of niet kan vasthouden. Het zoeken naar affectie buiten de relatie zonder te weten waarom.
Het verhaal leest enorm vlot en is over heel de lijn volledig te begrijpen zonder passages te moeten herlezen. De personages maken beslissingen die begrijpbaar zijn en die waarheidsgetrouw overkomen. Qua karakter zijn ze zeker goed genoeg uitgewerkt. Dit zowel onze drie hoofdpersonages als alle bijpersonages. Ze dragen allemaal toe aan het verhaal.
Hier en daar zit er een twist in het verhaal maar nergens komen er grote verrassingen naar boven. Maar bij Montefiore haar boeken heb ik al gemerkt dat dit ook niet nodig is, het verhaal houd je zo al genoeg gekluisterd aan het boek.
Het einde
Zoals vermeld hier geen grote verrassingen maar wel de meest emotionele passage van het hele verhaal.
Conclusie
Een verhaal vol romantiek dat zich afspeelt in een prachtige grote tuin. De drie hoofdpersonages, Ava, Miranda en Jean-Paul, trekken je in het verhaal en laten je pas los eens je het boek uit gelezen hebt. Een beeldende manier van omschrijven, zowel omgeving of om een bepaalde sfeer te laten overkomen bij de lezer.
Montefiore haar boeken komen meestal goed binnen bij mij. Nog maar eentje niet uitgelezen. Dit boek vind ik toch van de reeds gelezen boeken één van de betere. Dit betekend dat ik zeker nog meer van haar boeken ga lezen. Ik heb hem deze morgen uitgelezen, rustig in de zetel onder een fleece-deken, vrouwke andere kant van de zetel met haar boek. Soms heeft een mens niet veel nodig om tot rust te komen.