Geweldig!

Wat een geweldig boek! Het is een aaneenschakeling van grappige, ontroerende en absurde gebeurtenissen en gesprekjes, waarbij het verhaal zelf op zich niet veel voorstelt, maar toch veel behelst. Eigenlijk is alles klein en in alle eenvoud, maar groots in gevoel, in de psychologie, de gevolgen en in het hele wezen van de hoofdpersonen. Enorm knap hoe de schrijver dit heeft verwoord, hoe de gesprekjes tussen Jan en Wil vaak leiden tot irritaties en onbegrip, ogenschijnlijk om niks, maar er wordt op knoppen gedrukt die zeer gevoelig liggen. Ook straalt de onhandigheid van beiden er vanaf. Soms bestaan de ‘gesprekjes’ uit ieder hun eigen monoloog, waarbij de aansluiting op elkaar totaal ontbreekt. En soms lijkt het op een gesprek, maar zit alsnog ieder in z’n eigen wereld: ‘Waarom noem je me niet Irene?’ ‘Een Irene is een aardappel.’ Het zijn zulke bijzondere karakters, zo geworden door hun jeugd en door hun bijzondere zijn (er zal een diagnose of meerdere op los te laten zijn). Ik vind het briljant beschreven, prachtig taalgebruik en ik heb dit boek van glimlach tot glimlach zitten lezen (en deels zitten luisteren, met ook gróte complimenten voor Mathijs Deen hoe hij dit zelf heeft ingesproken). Vier en halve ster, afgerond naar boven!

Quotes uit het boek:
‘Ga je mee? Dan gaan we moeder doen.‘ (na een gesprekje voor de deur bij het eerste bezoek aan schoonmoeder)

Vlak na de middag wordt het kind geboren. Het krijst een kathedraal vol wonder. Het is een zachte, gevulde jongensbaby. Irene zegt: ‘Wat is ze mooi.’