Training tot blindegeleidehond door de ogen van de hond zelf

Op de cover een tekening van een breeduit lachend meisje en een hond. Dit zijn Max, de hoofdfiguur in dit boek, en Ria, de dochter van zijn baas.
We volgen de belevenissen van Max door zijn eigen ogen en in zijn eigen woorden. Dat betekent dat de schrijfster hem vaak de woorden "dat begrijp ik niet helemaal" in de mond legt.
Vanuit het nest vertelt Max ons wat hij ziet en hoort, en daarbij vernoemt hij natuurlijk ook zijn moeder en broertjes en zusjes. Vooral broertje Bully, een dikkertje dat nogal aan de luie kant is, krijgt aandacht en zal verderop in het verhaal telkens weer het leven van Max doorkruisen.
Max zelf maakt heel wat mee totdat hij op de school van blindegeleidehonden terecht komt. Maar ook nadat hij daar afstudeert en een baasje vindt blijven de avonturen hem achtervolgen.
De schrijfster benadrukt de moeilijkheid en het tegennatuurlijke van de opleiding tot blindegeleidingshond. En later hoe snel een hond het geleerde terug afleert. En ook nog hoe hard het is om de ondertussen foutieve opgedane gewoontes weer af te leren bij een hernieuwde opleiding.
Verder het gebruikelijke, een mengeling van kleine avonturen, misverstanden en een grote reddingsactie. Max filosofeert, denkt na en plant zaken, daar maakt de schrijfster hem toch wel erg menselijk. Uiteraard komt dat het leesgenot ten goede.
Niet zo erg spannend, wel heel leerzaam in verband met blindegeleidingshonden en hun opleiding, aangenaam leesvoer, een beetje humor, een dosis psychologie. De verhaallijn is goed uitgewerkt, niet al te voorspelbaar maar ook niet echt verrassend. De moeilijke momenten worden altijd tot volle tevredenheid van iedereen en onbaatzuchtig opgelost. Baasjes die een hond zomaar opgeven?