Gezocht: zoon Luca

Er zijn onderwerpen die vaak beschreven worden. Het vorige boek van Lysette van Geel (HVJ) ging over pesten en was overtuigend. Het nieuwste boek van Pim Lammers gaat ook over een veelbeschreven thematiek: scheiding.
Van Pim Lammers recenseerde ik twee boeken 'Hoe beroof je een bank'(serie Tijgerlezen) en de prima dichtbundel 'Ik denk dat ik ontvoerd ben'. Beide boeken konden mijn goedkeuring wegdragen.
Dat geldt ook voor zijn eerste uitgebreidere jeugdboek 'Wegloopdagen'.
Misschien had ik dit boek gemist als ik niet twee wat tegenstrijdige recensies, waarvan een een gerenommeerd auteur) tegenkwam. Jaap Friso was erg zuinigjes in zijn beoordeling en Edward van de Vendel daarentegen weer erg lovend. Nou is laatstgenoemde dat steevast over elk boek van Lammers.

Diversiteit in altijd gewaarborgd bij Pim Lammers, die vooral om negatieve redenen in de publiciteit kwam. Dat is jammer, want hij is een begenadigd schrijver en zeker ook dichter.
Diversiteit zit hem in het feit dat Luca twee vaders heeft vader Sam(ir) en vader Mike. Het botert niet erg tussen die twee wat de liefde en geborgenheid betreft. Zijn broer maakt het ogenschijnlijk minder uit, maar Luca heeft een plan om de scheiding tegen te houden: weglopen.
Hij ontmoet Imane. Zij heeft ook wegloopplannen. Het betreft niet haarzelf, maar haar opa. Hij zit opgesloten in een verzorgingstehuis en dat is niet bepaald wat hij wil. Opa wil het liefst naar zijn huisje in het bos.
Imane is de verstandigste van de twee, want zij haalt opa overdag uit zijn tehuis en brengt hem 's avonds weer terug. Het zijn dus wegloopdagen, want opa wil elke dag naar zijn vertrouwde huisje terugkeren.
Luca wil echter wegblijven tot de huiselijke sfeer verbeterd is en beide papa's van de scheiding afzien.
Hij blijft dan ook heimelijk in opa's huisje, maar dat is niet ideaal en gaat naar het verzorgingshuis. Dat loopt op een totale mislukking uit.
Luca wordt herkend van de opsporingsberichten en dan blijkt - heel realistisch - dat je gedoofde liefde moeilijk kan omzetten in vurig willen samenzijn.
Bij alle nadelen is er toch een groot voordeel aan Luca's avontuur blijven plegen. Hij heeft een beste vriend (Imane) gevonden.

Het is een deels grappig, deels ontroerend verhaal geworden. Lammers heeft een fijne, vlotte schrijfstijl. Zijn stijl is hier eenvoudig. Een enkele zin laat de dichter in hem zien, een plek waar zijn taalvirtuositeit beter tot zijn recht komt.
Ik vind de recensie van Jaap Friso te negatief en die van Edward van de Vendel te jubelend.
Sophie Pluim is inmiddels een erkende illustrator. Haar zwart-wittekeningen zijn hier eenvoudig en imponeren niet zoals veel van haar andere werk. Het zijn plezierige platen, maar ook niet meer.

Dit boek heb ik met plezier gelezen. Vier sterren voor dit boek.
Het is geschikt voor lezers vanaf ca. 10 -12 jaar.