Waar woorden stoppen neemt de muziek het over.......ijzersterk verhaal!

Een vliegtuigcrash maakt in één klap ongelooflijk veel slachtoffers, nóg meer als je daar de eventuele overlevenden en nabestaanden bij optelt. Want het zijn zij die tot levenslang worden veroordeeld om een ervaring als deze een plek te geven in een leven dat nog voor hen ligt. En precies dat is waar Ruben Partier mee te maken krijgt na die fatale crash van IT 642. Hij krijgt het maar niet voor elkaar om zijn weg te vinden, het blijkt een onmogelijke opgave, de emoties waarmee hij wordt overspoeld zijn verstikkend en voeding tot diepgewortelde woede. Want Ruben heeft vragen, heel veel vragen. Al die maanden sinds het ongeluk hebben zijn gevoel bevestigd, hij wil weten waarom……..

Anna en Jesse zaten als twee van de weinige Nederlanders ook op die noodlottige vlucht en zijn twee van de veertien overlevenden. Ook zij moeten een manier zien te vinden deze vreselijke gebeurtenis een plek te geven. Direct na het ongeval waren ze op elkaar aangewezen en hebben de meest vreselijke dingen meegemaakt en gezien. Het ongeluk heeft hen, hoe dan ook, voor altijd aan elkaar verbonden. Eenmaal thuis komt er een moment dat het ‘gewone leven’ zich weer aankondigt, het leven gaat tenslotte wel door. Zo goed en kwaad als het kan proberen ze dat ook. Jesse stort zich op zijn werk in New York en Anna is thuis bij haar man Daan en ook weer aan het werk in het familiebedrijf. Nadat Anna is gevraagd om haar verhaal te doen op nationale tv bedenkt Ruben zich dat zij de sleutel is naar de antwoorden waar hij zo wanhopig naar op zoek is. Maar Anna denkt daar beduidend anders over en wil verder met haar leven. Ze heeft meer dan genoeg zaken die haar aandacht nodig hebben en keuzes die ze moet maken. Bij Jesse is de angst om te vliegen nog meer toegenomen en dat belemmert hem letterlijk om de gevolgen van de crash onder ogen te komen, in alle opzichten. Maar Ruben geeft niet op en maakt het daarmee onvermijdelijk dat iedereen gaat ondervinden dat puur verdriet en rauwe woede emoties zijn die feitelijk heel dicht bij elkaar liggen. Alle betrokkenen, hun families en vrienden hebben in dit verhaal al zo veel te verkroppen gekregen maar het verhaal is nog niet ten einde. Niet voordat de antwoorden, en daarmee een ondraaglijk geheim, op tafel liggen. Alles draait ineens om het maken van allesbepalende keuzes en het dragen van de gevolgen die daaruit voortvloeien.

Tien jaar. Dat is een lange tijd om met een groot geheim rond te lopen. Tien jaar lang op je tellen passen en een zorgvuldig vangnet opbouwen. Want wat gebeurt er als iedereen achter je geheim komt? Kun je rekenen op woede en onbegrip of juist op medeleven en een lief woord? Je zult eerst je geheim openbaar moeten maken om daar achter te komen. Maar durf je dat wel, krijg je dat voor elkaar? Hoe je het ook draait of keert, iemand gaat gekwetst worden en een onmenselijk verdriet tegemoet. Hartverscheurend is het soms om te lezen wat een dergelijke overweging met een mens doet. Het is soms ronduit ergerlijk hoe besluiteloos een persoon door het leven kan gaan en zich niet lijkt te realiseren wat de gevolgen kunnen zijn van een dergelijk geheim. Hoe moeilijk kan het zijn om de juiste keuzes te maken zodat er geen verdriet en wanhoop ontstaan bij mensen van wie je houdt? Bij het lezen van Crash stel je jezelf al deze vragen en moet je even zo vaak het antwoord schuldig blijven. Want je krijgt dat waarschijnlijk pas op het moment dat het jezelf betreft en niet een ander. De besluiteloosheid aan de ene en de (wan)hoop aan de andere kant maken het wederzijds verlangen er niet minder om. Dit dilemma maakt Crash zowel intrigerend als spannend, het is zowel een spannende thriller als een ijzersterke roman geworden. En Ellen Lina weet dat op een manier te brengen dat je blijft lezen, je moet en zal weten hoe dit gaat aflopen!

Door gebruik te maken van flashbacks worden het heden, en daarmee wordt de periode na het vliegtuigongeluk bedoeld, en verleden met elkaar afgewisseld. De flashbacks beslaan een periode van tien jaar, precies! Zo lang geleden ontstond ‘het geheim’. Al lezende kom je er achter wat dat is, met verbazing lees je hoe de personages zich in dat geheim nestelen en zich er uiteindelijk (on)vrijwillig in schikken. Mooi en verdrietig tegelijk. Uiteindelijk komen het verleden en het heden in de plot bij elkaar. Eerlijk is eerlijk, de tranen zaten hoog en het was geen doen om het droog te houden.

Crash is in meerdere opzichten een opvallende verschijning. Zo is het boek moeilijk in een specifiek genre te plaatsen. Het bevat elementen die zowel in een thriller als roman niet misstaan. Waarschijnlijk is het dan ook geen verrassing dat het zowel een mooi, spannend, emotioneel als schokkend verhaal is geworden. Je leeft enorm met de personages mee, je ontwikkelt begrip maar ook ergernis. Sterker nog, je krijgt zelfs voorkeur voor bepaalde personen en je hoopt dan ook dat het voor hen allemaal goed gaat aflopen. Dat Ellen kan schrijven wisten vele lezers al want haar vorige boeken zijn ‘uit het leven gegrepen’ verhalen. Ook nu is er sprake van een aangrijpend en menselijk verhaal dat je bij je strot grijpt. Dat heeft niets te maken met een hoge gevoeligheidsfactor maar alles met de pure emoties waar je als lezer mee geconfronteerd wordt. Ellen Lina brengt het op een manier zodat je daar gewoon niet onderuit kan. De psychologische strijd van de hoofdpersonages liegt er niet om en dat geeft zowel spanning als heftige emoties. Het mooie is dat laatstgenoemde tijdens het lezen kwetsbaar en gevoelig bij je binnen komen omdat de personages dat ook dat moment exact óók zo ervaren. Je voelt je betrokken, het verhaal kruipt onder je huid. Tot kippenvel toe.

Ellen heeft een vlotte pen, weet met herkenbare situaties haar personages heel klein en realistisch neer te zetten. Precies afgepast en op de juiste momenten weet ze hun alle ruimte te geven die ze nodig hebben om zich te kunnen ontpoppen tot wezenlijke personen, alleen dan op papier. Dat komt ook omdat ze mooie soepele zinnen gebruikt en ook de dialogen zijn precies goed geproportioneerd. Ellen maakt geen onnodige sprongen, blijft in het verhaal en maakt ook iedere verhaallijn af. Je blijft niet met vragen zitten of met een open eind. En dat maakt dat je onafgebroken dit boek leest en het vervolgens met een diepe zucht weglegt. De indrukken moet je even verwerken, je zat zo in het verhaal dat je echt van je moet afschudden. De gebeurtenissen rondom de crash zelf hebben daar natuurlijk ook mee te maken.

Uiteraard maken we, gelukkig, niet allemaal een vliegtuigcrash mee maar de menselijke aspecten zullen velen niet vreemd zijn. Je kunt je allicht de paniek en de wanhoop voorstellen. Crashen kun je overigens op diverse manieren. In een vliegtuig, zoals in dit boek ook het geval is maar ook op persoonlijk vlak kun je behoorlijk tegen de vlakte gaan. Ellen Lina heeft voor beide mogelijkheden gekozen en deze werkelijk prachtig verwoord in dit boek. Krachtig, puur en indrukwekkend. Een onmogelijke liefde die wordt opgevolgd door het maken van onmogelijke keuzes, hoe intens wil je het hebben?

Wat het lezen van een extra dimensie geeft is de, op het verhaal geschreven, soundtrack van Anouk van der Kemp ( https://www.youtube.com/channel/UCo7AUqsg5SZCDUzSyloktZA )

Dit is een hele bijzondere manier om een verhaal een extra dimensie te geven. De muziek vertaalt als het ware de emoties op dat moment. Waar woorden stoppen neemt de muziek het over… Het enige jammere is dat je niet altijd de muziek in het verhaal kunt plaatsen, wellicht voor een tweede druk even een verwijzing naar het desbetreffende nummer onder aan de pagina middels een simpel cijfer naar de afspeellijst? Nu was het soms zoeken en twijfelen of je wel het goede nummer te pakken had.

Door alle emoties én de spanning in een angstaanjagend scenario te gieten heeft Ellen Lina zichzelf overtroffen. De lat voor een volgend boek ligt nu wel heel erg hoog maar daar wordt nu al reikhalzend naar uit gekeken.
5 fonkelende sterren!